|
Onderweg naar Weimar
1 juni 2006
Angstige telefoontjes, boze e-mails en kogelbrieven ten spijt,
kunnen wij van de Waanheid natuurlijk niet weglopen van het verhaal
van de 15-jarige leerling van het Geert Groote College die door zijn
leerkrachten uit de bus naar Weimar werd gezet.
Onderwijs voor hoofd, hart, handen én voeten - zullen die gedacht
hebben toen ze deze scholier een kilometer of 10 voorbij Holten aan
de kant van de snelweg achterlieten. De website van de school
spreekt over vérreikend onderwijs en dat is geen woord teveel.
“U gaat in de Waanheid toch niet ons eigen nest bevuilen?” werd
ons op dringende toon gevraagd - maar het binnenhouden van de vuile
was, dat gaat pas écht geuren.
Wij zijn benieuwd hoe de school verder met deze zaak zal omgaan.
Een eigentijds statement in de zin van “afspraak is afspraak en
regels zijn regels”?
Of een meer antroposofische reactie?
Bijvoorbeeld:
“Het karma wilde dat onze wegen
scheidden.”
“De jongen was toe aan een nieuwe
uitdaging?”
“Het is deel van zijn individuele weg
naar vrijheid?”
“Het lag in zijn lot besloten en het is
vast niet voor niks dat hem dit overkwam.”
“Hij zit altijd zo in z’n hoofd en het
werd hoog tijd dat hij wat meer in zijn voeten kwam.”
“In gedachten hebben we hem
meegedragen.”
“In zijn vorige incarnatie was hij
marathonloper.”
Ach Weimar, stad van Goethe!
“De liefde heerst niet, maar zij schept, en dat is meer” - hoe
kan je dat nou weten als je nooit in Weimar aangekomen bent?
Wat gaat het Geert Groote College hier aan doen?
|