In het eerste deel zijn er steeds uitdrukkingen gebezigd als: gebeuren, gebaar, proces, karakter, wezen, enz., wanneer er over een der metalen gesproken werd. Men kan dit rustig antropomorfismen noemen, zoals deze trouwens door ons allen in het dagelijks leven voortdurend worden gebruikt. Als er over het 'wezen van een metaal' gesproken werd, werd niet verondersteld, dat men aan iets dacht dat b.v. door de uitdrukking 'het wezen van de mens' wordt weergegeven.
In dit deel zal dat geheel anders worden! We zullen de vraag stellen of dat woord 'wezen van een metaal' niet méér bevatten kan, dan wat we er in het dagelijks gebruik mee bedoelen. Dat dit 'wezen' van het metaal niet in het metaal zit, zoals het 'wezen' mens wél in diens lichaam huist — hoe men zich dat dan ook voorstelt - is vanzelfsprekend. Laten we trachten te vinden waar we het werkelijke wezen van het metaal kunnen ontmoeten. Het lijkt een absurde vraag, die echter minder absurd wordt, als men metaal en mens door een beschouwing der evolutie tracht te verbinden.