Verzorgd door Renée Zeylmans († 16 februari 2018)

Een mens kan sterven zonder tijdens zijn aardse leven iets van antroposofie te hebben leren kennen; maar zijn broer, zijn vrouw of een vertrouwde vriend is antroposoof. Tijdens zijn leven hier weigerde de gestorvene iets van antroposofie te leren kennen; misschien trok hij er zelfs tegen van leer. Nu is hij door de poort van de dood gegaan. In dat geval kan hij door die anderen op aarde met de antroposofie vertrouwd worden gemaakt. Maar we zien daarbij ook dat er op aarde iemand is, die dit de ander uit liefde geeft, zodat ook hier de verbinding met de aarde gewaarborgd moet zijn.

Hierop berust wat ik heb genoemd het ’voorlezen aan de gestorvenen’. Wij kunnen hun daarmee een grote weldaad bewijzen, ook als zij voor die tijd niets van de geestelijke wereld wilden weten. We kunnen dat ofwel in de vorm van gedachten doen en op die manier de gestorvenen iets bijbrengen, of we kunnen een antroposofisch boek of iets dergelijks nemen, ons de persoon van de overledene voorstellen en hem dan uit dat boek voorlezen. Dan vangen de gestorvenen dat op.

(…) Zo kan over de dood heen een buitengewoon belangrijke vorm van hulp worden geboden bij iets wat op aarde verzuimd werd. En waar hij hier nu naar hunkert.

Dat is bij uitstek de grote, belangrijke opdracht van de antroposofie kan doen voelen: dat de antroposofie de kloof zal overbruggen tussen de levenden en de doden, dat het sterven van mensen niet betekent dat zij van ons weggaan, want dat wij met hen in verbinding blijven en iets voor hen kunnen doen.

 
Rudolf Steiner, Berlijn 4 maart 1923

GA 141. Das leben zwischen Tod und neuer Geburt im Verhaltenis zu den kosmischen Tatsachen. (De wereld van de gestorvenen, uitgeverij Vrij Geestesleven)

meer citaten