Weekspreuk 13 

30 juni - 6 juli 

Reuzenrad

Soms duizelt het je wel eens. Waar ben ik: geestgronden, zintuighoogten, zielendiepten, wereldverten? Het is een vraag die bij deze zomertijd hoort, als de ziel tot de zomerwaartse hoogten van spreuk 10 wordt meegenomen door het zonlicht.

Als je omhoog zwiert in een reuzenrad, blik je omlaag in de diepte en je realiseert je: daar beneden kan ik weer met mijn voeten op de grond staan; buitelende gevoelens, extatisch om de hoogte, verlangend naar de vastheid op aarde, onzeker en wee door de vallende beweging, hilarisch als het weer omhoog gaat, denken, voelen en willen door elkaar gehusseld.

Zo snel draait het rad van het jaar niet, maar het doet je wel alle kanten van je eigen wezen voelen. Nu in de hoogte van de zomer zegt de weekspreuk: kijk omlaag, naar waar je jezelf óók terug kunt vinden. Registreer niet alleen wat je ziel beleeft in de hoogte en de diepte, maar tast verder naar wat je wezenlijk bent. Een mensenwezen, waarvan de kern verwant is aan de wereld van de geest. Soms realiseer je je als in een flits: mijn ware wezen is niet wat ik van mezelf voel in vreugde of verdriet, mijn ware wezen deel ik in de geesteswereld.

De dichter Novalis schrijft: “Onze vermoedens zijn de engelen die ons veilig op onze levensweg begeleiden.” Onze engel voert ons in het leven langs de plaatsen waar we moeten komen. Zonder sentiment met liefdevolle stelligheid en waar nodig ons terug leidend wanneer we te snel wilden of verdwaalden. Dan blijkt wat ons raakt in het leven minder belangrijk, heeft wat we vergaarden minder gewicht. Je ziet waar het je gebracht heeft, maakt je dankbaar in de terugblik op je levensweg.

In Wagners Wesendonckliederen draait het rad van de tijd in het lied ‘Stehe still’ – ‘Sta stil’. Heftig beginnend met de woorden:

Suizend, bruisend rad van de tijd,
maatstaf van de eeuwigheid...

En verzuchtend:

‘Houd je in, jij scheppende kracht,
oergedachte die eeuwig schept,
laat stokken je adem, verstillen je drang,
al was het maar voor een seconde lang.
Om verstild te eindigen met:
Als de lippen verstommen in verwonderend zwijgen,
Geen wens aan de ziel meer hoeft te ontstijgen,
Dan herkent de mens uw eeuwige vuur,
Ontsluiert uw raadsel, heilige natuur!

Luister naar Anne Sofie van Otter:

 
‘In de Week’ is nu ook in boekvorm verkrijgbaar, klik hier...